Historische Vereniging Wieringen
Opgericht 17 mei 1989
DOOR PAUL VON WOLZOGEN KÜHR.
......'Gerrit bleek de risico’s niet te schuwen. Varen op de Waddenzee en de Zuiderzee was tijdens de Grote Oorlog niet zonder gevaar vanwege de vele zeemijnen die daar dreven en soms van hun ankers sloegen. Op 16 mei 1918 dreef zo’n mijn tijdens harde wind de haven van Den Oever in en dreigde de daar afgemeerde schepen te raken. Gerrit aarzelde geen moment, sprong met zijn maat Martinus Tijsen in een vlet en spoedde zich naar de drijvende bom. Terwijl de samengedromde dorpelingen op de kade hun hart vasthielden'....
....'Hoewel Gerrit in Amsterdam werd geboren was hij geworteld op Wieringen. Zijn familie had daar generaties lang gewoond en gewerkt en door de scheepvaart waren veel Gorters uitgezworven' ....
...'Inmiddels was de Duitse kroonprins Wilhelm na de oorlog naar Nederland gevlucht omdat zijn leven in de omringende landen niet zeker was. Met zijn gevolg had hij noodgedwongen zijn intrek genomen in de kleine pastorie van Oosterland, op geringe afstand van het huis waar Gerrit en Johanna woonden'....
....'Toen de kroonprins later die avond zonder jas door de snijdende wind naar huis liep, had Gerrit al een plan klaar om in de eerste behoefte van de arme banneling te voorzien. Van zijn medeschippers had hij smakelijke verhalen gehoord over een Wierings meisje dat in Amsterdam haar diensten aanbood aan mannen die te lang op zee waren geweest'....
Download en lees dit bijzondere verhaal:
Met de Wieringer verjaardagskalender bent u altijd op tijd voor uw felicitaties.
De kalender kost € 10.00.
Voor meer informatie: info@historischwieringen.nl of bel met 06-54208763.
KERST 1944 op Stroe; Op de televisie en radio zie en hoor ik hoe de toestand in de Oekraïne er nu tijdens de oorlog voorstaat. Geen stroom en water door de raketaanvallen van Rusland en de kou van de winter die daar hevig en zwaar kan zijn. Dit is natuurlijk een vreselijke ramp voor de bevolking van de Oekraïne!
Ik moest toen terugdenken aan wat mijn moeder, Fenna Voos, mij wel eens verteld heeft over het einde van de oorlog in 1944. Er was geen elektra en ook de waterleiding viel vaak uit. Zij woonden toen in een oude Wieringer boerderij op Stroe, samen met haar man Jelte.
Hij was op 16 december 1944 bij een razzia door de Duitsers opgepakt en naar Duitsland afgevoerd als dwangarbeider. Mijn moeder stond er met haar twee kinderen van 11 jaar en 10 maanden alleen voor.
Op stal stond een kalf en een koe die ze gemolken moest worden. De verlichting was op dat moment een potje olie met een pitje. Als ze dan naar het “uutlid” ging waar de koe stond moest haar dochter met haar mee met het oliepitje. En dan was het in de rest van het huis roetdonker.
Ze vertelde mij later wel eens dat ze heel erg uitkeek naar 21 december. Dan zou de zon weer wat hoger gaan staan. Ze kon dan na 14 dagen al een beetje merken dat het buiten wat lichter werd.
Als de koe gemolken was kwam de melk in een bak te staan en werd het de volgende dag afgeroomd en met een kleine boterkarn werd er boter gemaakt.
Er kwamen in die tijd, het was de hongerwinter, ook veel mensen langs de deur om voedsel. Zo kwam ook op een keer een mevrouw uit Den Haag. Zij vroeg om één aardappel. Mijn moeder vroeg haar wat ze met één aardappel moest, dat is niet veel.
“Als ik meer vraag dan krijg ik het niet, en één aardappel vaak wel. Dan heb ik aan het eind van de dag toch meestal wel een zakje vol aardappels”. Mijn moeder had ook geen grote voorraad, maar een beetje kon ze wel missen. Brandstof voor de kachel was ook een groot probleem in die winter. Kolen waren er bijna niet meer. Haar broer die in de Zuidgesterweg vlakbij het Robbenoordbos woonde heeft haar een keer een kar met boomstronkjes gebracht.
Het waren nog een beetje groene stammetjes en dit brandde niet zo heel best, maar het was beter dan niets. Zo is zij de winter doorgekomen. In mei was de oorlog over en in juni kwam mijn vader weer thuis. Vanaf dat moment ging alles steeds een beetje beter!
Dit verhaal kwam in mijn gedachten door de problemen die Rusland op dit moment veroorzaakt in de Oekraïne en de wereld.
Gerrit Voos,
December 2022.
#historischwieringen #historischeverenigingwieringen
De Watersnoodramp van 1953 was de grootste Nederlandse natuurramp van de 20ste eeuw. Een zware noordwesterstorm in combinatie met springtij, zorgde ervoor dat grote delen van ons land overstroomden.
Op het moment van de storm waren de jeugdherbergouders Schuurman afwezig. Bij thuiskomst zagen ze het interieur drijven. Als gevolg van de overstroming was er veel schade aan de jeugdherberg en de omliggende woningen. Een deel van de bewoners zijn zelfs geëvacueerd.
Om de schade zo goed mogelijk te herstellen heeft de Nederlandser Jeugd Herberg Centrale (NJHC) in juli 1953 een werkkamp georganiseerd waar trekkers uit allerlei landen telkens twee weken kunnen meehelpen bij het opruimen van de puin, het aanleggen van wegen, het bouwen van een fietsenloods, het schilderen van allerlei gebouwen en veel meer van dit soort karweitjes. In eerste instantie zou het werkkamp in het najaar van 1953 worden geopend, maar er werd besloten in de zomer, op 20 juli, al open te gaan. Veel buitenlandse jongeren zijn behulpzaam geweest met de wederopbouw van het jeugdherbergennetwerk in ons land.
Voor de twee weken dat de jongeren in de jeugdherberg verbleven betaalden ze voor de kost en inwoning. De 30 gulden per dag moesten de jongeren per dag betalen en dat deden ze maar al te graag. Een bijdrage leveren aan het getroffen Nederland en iets doen voor het internationaal jeugdherbergnetwerk werd in die tijd met enthousiasme begroet. In die tijd werd er door jongeren veel gebruik van dit netwerk gemaakt. Vele weken lang waren de jongeren bezig om het werk te verrichten. Aan het eind van de klus bedankten de vertegenwoordigers van de Nederlandse Jeugdherberg Centrale, de leden van het plaatselijk bestuur en de beide wethouders, de heren Bontkes en De Visser iedereen voor hun inzet.
De storm van 1953 heeft op Tiny van Teulingen veel indruk gemaakt.
Tiny:” In februari 1953 was er op Oosterland een fikse overstroming, het MUZ-park stond tot aan de Gemeenelandsweg vol water, maar er was geen dijk doorbraak.
We woonden toen aan de Kerkweg. Mijn vader werkte destijds op de Hoogovens en kwam ‘s morgens uit de nachtdienst naar huis en zei tegen onze moeder: “Ik heb de hele nacht in angst gezeten over jullie, wat ging het tekeer. Het water staat vooraan in het MUZ-park”. De bus waarmee hij naar huis kwam zette de mensen daar n.l. af. Tiny was toen 5 jaar, een dergelijke opmerking heeft veel impact op haar gehad.”
In juli 2022 komt er een mailtje binnen van een Diego Franzoni uit Italië. Dit mailtje heeft al een hele reis gemaakt. Via de gemeente Oosterland in Zeeland en onze eigen burgemeester van Hollands Kroon komt het in de mailbox van de Historische vereniging Wieringen.
Tiny en Rina besluiten te reageren en al gauw wordt bekend dat Diego zijn vader, Renzo samen met zijn vriend Salvatore – Toto Lo Giacomo in 1953 meegeholpen hebben de dijk achter de Jeugdherberg anderhalve meter te verhogen. Helaas is zijn vader in december 2021 op 95 jarige leeftijd overleden. Een aantal tekeningen en foto`s die Diego stuurt, herinnert uit de tijd dat zijn vader deelnam aan het werkkamp. Over deze reis heeft zijn vader nooit gesproken. Toen bij het leeghalen van het huis een map met tekeningen en foto`s tevoorschijn kwam werd Diego nieuwsgierig. Begin augustus heeft Diego de herinneringstour gemaakt. Maar liefst 3500 kilometer op zijn scooter vanuit Italië naar Oosterland en terug. Zijn slaapplek was een B&B in Den Oever. Elk vrij moment was hij bij de jeugdherberg te vinden en dacht daar terug aan zijn vader en de andere jongens en meisjes van toen. Het heeft diepe indruk op hem gemaakt en hij waardeerde het enorm dat het bestuur zoveel aandacht aan hem besteed heeft.
Op de foto’s staan naast de jonge buitenlandse mensen óók Oosterlanders. Misschien herkent u er iemand van.
Door Tiny van Teulingen en Rina Klein.
Frank Everblij & Erik Dijkstra waren 'Ter plekke' en spraken met diverse Wieringers. Luister het programma terug...
Mai Verbij verbleef op het eiland Wieringen aan de Quarantaineweg. Het gesprek met André Kok.
Gevoelens van weemoed overheersen nu die ouwe reus daar werkeloos ligt te wachten, wetende dat het nu voor altijd voorbij is. Einde tijdperk en gelukkig ook een nieuw! Heel veel kijkplezier met onderstaande compilatie van 10 juni jl. gemaakt in samenwerking met Jan Rotgans/WR130. Klik op deze link van filmmaker Rob Metsers om af te spelen.